جایگاه ورزش های بومی،سنتی و محلی در ایران

ورزش های بومی و محلی از زمان های قدیم سخت مورد توجه مردم بوده و بخش مهمی از اوقات فراغت آنان را پر می کرده،

این گونه ورزش ها ریشه در فرهنگ اصیل و ملی و میهنی ما دارند که متاسفانه با ورود بازی های مدرن و رشته های اعجاب آور گرد فراموشی روی آنها پاشیده شد.

ورزش هایی که روزگاری محل گردهمایی مردمان جهان بوده امروزه در جوامع ورزشی جهانی و بین المللی نقشی ندارد.از دورترین نقطه جنوب کشور تا شمالی ترین و از مشرق تا مغرب زمین کشورمان دیگر هیچ کس به تماشای دوره گرد های ورزش های بومی نمی نشیند.این مشکل نه تنها در ایران بلکه در سایر کشورهای جهان وجود دارد.بازی های بومی و سنتی نشانه هویت یک ملت اند و جزو سنن فلکلور ما محسوب می شوند.

ورزش های سنتی نباید به عجایب انسان شناختی با موضوعات موزه ای تبدیل شوند تا نظر مشتاقان و جهانگردان را جلب کنند.باید چنین فعالیت هایی را همراه با یکدیگر عادات جسمانی و در ضمن اوقات فراغت خود کاملا زنده و حاضر نگه داریم.

با توجه به اهمیت این گونه ورزش ها در ابعاد مختلف و زنده نگه داشتن فرهنگ اصیل ایرانی و جهت شناخت هرچه بیشتر هویت ملی ایرانی،خوشبختانه سازمان تربیت بدنی جمهوری اسلامی ایران با اعتقاد به (ورزش برای همه)فدراسیون ورزش های همگانی را تاسیس و یکی از مهم ترین رشته های در برگیرنده این فدراسیون ورزش ها هم اکنون به عنوان یک درس در دوره کارشناسی رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی مصوب و تدریس می گردد.

فدراسیون های ورزش های همگانی…

فدراسیون ورزش های همگانی دارای بیست انجمن و شش کمیته می باشد و اولین انجمن آن ورزش های بومی و محلی است.

و سایر انجمن ها و کمیته ها عبارتند از :

1_انجمن ورزش های بومی و محلی

2_انجمن ورزش های طبیعی

3_انجمن فرهنگی ورزش مساجد

4_انجمن ورزش بزرگسالان

5_انجمن گردشگری ورزشی

6_انجمن ورزش صبحگاهی

7_انجمن ورزش کارکنان دولت

8_انجمن دفاع شخصی

9_انجمن آلیش